Szczęście w naszyjniku-niezbędniku oraz świat ocen i porównań

Dialogi, Sytuacje Rodzinne. Z Córką.

Przedszkole. Ranek. Szatnia. Dziewczynki.
W przedszkolu proszono o nienoszenie biżuterii przez dzieci – ze względów bezpieczeństwa.

Przyszły koleżanki. Z wisiorkami na szyjach, choć „niby nie wolno”.
Popularne są koraliki, świecidełka, bransoletki,  pomadki, kolczyki lub naklejki na uszach, pomalowane paznokcie…
Same istotne i kształtujące mądrą i wolną osobowość „niezbędniki”. Echhh… Rodzice….. Wychowacie następne pokolenie dziewczyn zależnych od przebieranek, sztuczności, powierzchowności… Z poczuciem wartości zależnym od przedmiotów i tego, czy ich wygląd jest zbieżny do kulturowo propagowanego kanonu (co nie jest ani mądre, ani zdrowe).  Kształtują się w skutek tego Ludzie, którzy nie umieją być Sobą takimi, jakimi są – Cudownymi, Różnymi Istotami.
Sztuczność, maskowanie własnej twarzy graniczące z farsą (przecież tusz na rzęsach to tak na prawdę rzęsy zalepione smarem, podkłady – to twarz zalepiona podkładami, itd…), obwieszanie siebie różnymi zbędnymi rzeczami i –  jak się głębiej przyjrzeć – niedbanie o siebie (wynikające z niezdrowych nawyków i uzależnienia od nich) przedstawiane kulturowo, społecznie, medialnie i marketingowo –  jako „dbanie o siebie”.
No i – co najistotniejsze i co zbiera największe żniwo – uzależnienie poczucia własnej wartości od tego.
Wszystko to ukryte pod kryptonimem: „uroda”, „piękno’, „kobiecość”.
To na marginesie, bo nie o tym w istocie tym razem chciałam powiedzieć….

Podchodzi do Ani Koleżanka i pokazuje swoje świecidło wiszące na szyi mówiąc, że „nosi to na szczęście” i że też „powinna mieć coś takiego na szczęście”.
Miałam jeszcze chwilę przy pożegnaniu, więc jej przypominam, że szczęście to stan umysłu, subiektywne poczucie i w świadomej rzeczywistości – nie powinno być ono zależne od żadnego przedmiotu.
Nie było czasu na większe wyjaśnienia i wywody (był czas na przytulasa, na „kocham Cię”, na „dobrego dnia” i „do zobaczenia po zajęciach”), ale wrócimy do tematu. Wielokrotnie.

„Koraliki, które przynoszą szczęście”…. Niepotrzebny, zbędny  wymysł.
A jeśli się zerwą lub zaginą? Jakie rzesze słabych i nieświadomych Ludzi bez fundamentów się kształtują na „wierze” w siłę jakiejś fantazji albo przedmiotów i na przekonaniu o własnej bierności w stosunku do tego…. ?
Można uzależniać szczęście od czego się chce albo „wierzyć”, że jakiś przedmiot albo cokolwiek poza nami sprawia, że jesteśmy szczęśliwi. Tylko PO CO? Po co siebie i swoje szczęście uzależniać fałszywie od czegoś na zewnątrz poza naszą własną Osobą? Po co żyć w Iluzji, jak jest piękna, stabilna i pełna tajemnic Rzeczywistość?
Tłumaczę Ani, że koraliki nie są „dekoracją dającą piękno”.
Są koralikami. Można je mieć lub nie. Niedobrze patrzeć na to w ten sposób, że jak się je ma to się wygląda „ładniej”, albo  jest się „udekorowanym”. To tworzenie krzywych zależności w Rzeczywistości. Koraliki po prostu są. Zbędne, ale są. Bywają…. Dla niektórych dziewczynek już w wieku 5 lat – „mus” ich noszenia jest większy niż przedszkolny zakaz (spowodowany bezpieczeństwem). Rosną Ludzie – zaprogramowane na pewien sposób postrzegania nieświadome tego Istoty.
Dodam, że nie jestem przeciwnikiem zakładania na siebie czegoś dodatkowego, tylko jestem przeciwnikiem niezrozumienia, które polega na tym, że tym czynnościom i przedmiotom nadaje się pewne znaczenia i propaguje to społecznie przez nieświadomych tego Ludzi.
W rozumowaniu wielu Osób (żeby nie powiedzieć w „świadomości społecznej”) – obwieszanie siebie pewnymi przedmiotami łączy się w odbiorze z czymś „ładnym”, „potrzebnym”, często: „kobiecym”. Z „dbaniem o siebie”. Jednak na prawdę istnieje tylko jedna zależność. Obwieszanie się nie jest niczym – poza obwieszaniem się…

Koraliki nie są ani męskie, ani kobiece.
Tusz na rzęsach – jest zwyczajnym smarem na rzęsach. Nie jest ani męski, ani kobiecy. Jest smarem.
Mnóstwo Ludzi straciło czujność i nie umie dostrzegać rzeczy Takimi, Jakimi Są w Rzeczywistości, tylko widzi iluzję, którą wprogramowano im w głowy za pomocą kulturowych nawyków.
Ludzie mają wielki problem z zauważaniem Rzeczywistości takiej, jaka jest i nie dorabianiem jej drugiego dna. Tworzą sztuczne zależności, które zostają następnie mocno wryte w struktury i w sposób postrzegania Ludzi. Obserwator może dostrzec, że pomimo stanu rzeczy graniczącego niekiedy z farsą, pewne sprawy dalej traktowane i postrzegane są „poważnie” i „na serio” na zasadzie stworzonych w świecie iluzji zależności…. Rzeczywistość kontra iluzja.

Będę Ani konsekwentnie tłumaczyć, że Szczęście jest i nią i w niej. Jest w sposobie postrzegania i sposobie bycia w zgodzie ze Sobą. W Zrozumieniu, w mądrym, dobrym i zdrowym kierowaniu Sobą i swoim życiem. W dobrych wyborach i działaniach. W dawaniu sobie prawa do błędów, przy jednocześnie jasno określonych granicach, których się nie chce przekraczać…
Może Zrozumie, choć utrudnienia z każdej strony są wielkie…. Ze strony Ludzi. Którzy nie rozumieją…

Wpływ społeczny (koleżanki, koledzy, spotykani ludzie, telewizja, reklamy) jest spory i bywa, że dosięga Anię też „słabość” związana z tym, by uzależniać zadowolenie z siebie od tego, czy „wygląda”, „zachowuje się”, „reaguje” schematycznie – stereotypowo. Chęć równania do schematu. Sporym wyzwaniem jest czasem dla mnie, tłumaczenie jej wszelkich głupot i absurdów jakie Ludzkość wymyśliła i jakich się ślepo trzyma – jako czegoś błędnego. Jako niestabilny grunt. Przekłamanie. Zaślepienie….

Jednak widzę, że dużo dobrego zostaje Jej w głowie. Baza, fundament. Czasem gdy słucham tego, co do Siebie mówi (bywa, że wygłasza monologi) wiem, że mnóstwo z tego co jej przekazujemy zrozumiała i zapamiętała.
Cieszy mnie to, bo demaskujemy przed nią to, czym zaślepionych jest wielu…
I znów zaznaczę, że niczego bardziej nie chciałabym dla niej niż tego, żeby była wolna.

Usłyszałam ostatnio od Ani, że jej kolega powiedział, że: „jestem ładniejsza od jakiejś – tam mamy”.
Opowiedziała mi o tym w domu w pełnym zadowoleniu związanym z taką oceną jej kolegi i „pochwaliła mnie” słowami: „moja mamusia…”.
Wyjaśniłam jej, że subiektywnie słabe jest dla mnie ocenianie kogoś w ten sposób i czyjaś opinia na temat odbioru powłok innych Ludzi nie ma dla mnie absolutnie żadnego znaczenia.  Jest czyjąś opinią. Wyłącznie i niczym więcej. Jeśli dotyczy mnie – ani mnie ona nie cieszy, ani nie martwi. Ani grzeje, ani ziębi. Jest dla mnie obojętna, bo na podstawie czyjejś oceny mojej osoby NIE BUDUJĘ swojego poczucia wartości.
Ogromna i popularna jest tendencja do oceniania Ludzi na zasadzie porównań. Porównań zawierających ocenę. Pewne przymiotniki są często używane przy pewnych ocenach… Przyjrzyjcie się. Te zależności, tendencje i skłonności wprogramowane w społeczne struktury i powielane bez zrozumienia, bez pytań i bez zastanowienia widać (i słychać) gołym okiem (i uchem). A Ludzie? Wyjątki to zauważają…
„Lepszy”, „ładniejszy”, itd…
Ludzie często „nie wiedzą, co czynią”. Mają tendencję do stopniowania przymiotników. Uczą tego dzieci. Można to podać prościej w banalnym komunikacie:
Jesteś nikim sam ze sobą. Jesteś „kimś” dopiero w porównaniu z kimś innym….
Nieważne jaki jesteś i kim jesteś. Ważne jak Cię oceniają w porównaniu ze schemacikiem i jak Ty oceniasz. Czy mało Ludzi tak postrzega? Mało czuje się lepiej dopiero wówczas, jak wypadnie dobrze w porównaniu z kimś innym? Cóż za niestabilny grunt! Emocje zależne od innych… Postrzeganie siebie zależne od innych.  Świat zaślepienia i szuflad.
Stabilnym gruntem  może być poprawianie i nauka Siebie samego, ale nie w relacji z kimś innym. Tylko w relacji ze Sobą.
Dodatkowo, oceny innych często są przedstawiane jako „wytyczna”.
Wielu zapomina, że mówiąc o kimś że „jest ohydny”, czy „jakiś tam jeszcze” i sypiąc ocenami spraw tak płytkich jak szablonowy wygląd: prezentują wyłącznie samych siebie, a nie ocenę Świata. Bo choćby gloryfikowany „model” był zbieżny z tym promowanym medialnie i kulturowo – i choćby większość społeczeństwa „piała nad tym z zachwytu” – i tak nie jest to racja i sztywna reguła.
Dla większości – może tak. Dla mnie – nie. A jak dla mnie „nie”- to już nie dla „wszystkich”…   😉
Popularne używanie i stopniowanie przymiotników przez Ludzi to temat rzeka. Często niewłaściwe i zbędne. Nieprecyzyjne wysławianie się, które buduje krzywe zależności i niezrozumienie Rzeczywistości. Także w stosunku do Ludzi….
Ładny, ładniejszy, najładniejszy… To jest zbędne, ale można oceniać (tylko po co o tym trąbić – jak to wyłącznie subiektywne odczucie?).
Ale: prawdziwa kobieta…. ? Może jeszcze prawdziwsza/bardziej prawdziwa kobieta i najprawdziwsza/najbardziej prawdziwa kobieta?

Prawdziwy Człowiek…. Heh…..
Wielokrotnie to pisałam ale powiem pewnie nieraz jeszcze:
Wszyscy jesteśmy prawdziwi, tylko nie wszyscy to rozumieją…
W zasadzie – wyjątki to rozumieją….

Ogarnijcie się… Ludzie…    🙂 😉